مناسبتهای روز دوازدهم اسفند ماه

- شروع جنگ شهرها توسط عراق در جریان جنگ تحمیلی (1363ش.)

- آغاز عملیات کربلای 7 در منطقه حاج عمران، توسط ارتش جمهوری اسلامی (1365ش.)

- درگذشت بانو «کوکب پور رنجبر» مدرس قرآن (1370 ش.)

- رحلت فقیه معظم آیت الله « شیخ محمدرضا محقق تهرانی» (1373ش.)

1 – با فرا رسیدن فصل زمستان و احتمال اجرای عملیات جمهوری اسلامی، که در منطقه جنوب در موقعیت مناسب فصلی انجام می گرفت، زمزمه های تازه ای مبنی بر احتمال گسترش حملات عراق به نفتکشها و حمله به شهرها و اماکن غیرنظامی آغاز شد. عراق در آبان 1363 به طور رسمی اعلام کرد که اماکن غیر نظامی ایران را هدف حمله قرار خواهد داد. این تهدید که بعدها تحقق یافت درعین حال که به منزله تشدید فشار به ایران و در نتیجه، گسترش دامنه جنگ بود، نشان دهنده ناکامی استراتژی عراق در مراحل پیشین نیز بود. بنابراین اگر قصد عراق از ایجاد زیرساخت تولید گازهای شیمیایی، مقابله با حضور گسترده نیروهای داوطلب بود و حمله به نفتکشها برای محروم کردن ایران از درآمد ارزی صورت می گرفت، حمله به اماکن غیرنظامی، با ایجاد زیرساخت موشکی و افزایش حملات هوایی، با هدف فشار روانی – اجتماعی مستقیم بر روی مردم و غیر مستقیم بر مسؤولین و تصمیم گیرندگان برای فراهم سازی زمینه های پایان جنگ بود. متعاقب انفجار اولین راکت هواپیماهای عراقی در تهران که کاملاً غیرقابل انتظار بود و نگرانیهای بسیاری را به وجود آورد، برخی از تحلیلگران، هدف عراق را از این اقدام را وادار ساختن ایران برای دست زدن به یک حمله زمینی زودرس ذکر کردند. در جریان جنگ شهرها، خسارات فراوانی به اماکن غیرنظامی وارد آمد و تعداد زیادی به شهادت رسیدند.

2 – در حالی که ایران اسلامی خود را آماده می کرد تا با اجرای عملیات کربلا 7، ضربه ای دیگر به دشمن وارد آورد، بر اثر شرارتهای رژیم بعث عراق، جبهه جنوب بار دیگر به شدت فعال شد و رزمندگان مستقر در منطقه عملیاتی کربلای 5 منطقه شلمچه را به قتلگاه بعثیان تبدیل کردند. در چنین شرایطی، نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، عملیاتی کربلای 7 را در 12 اسفند 65 با رمز مبارک یا مولای متقیان در عمق خاک عراق واقع در منطقه حاج عمران با اهداف آزادسازی ارتفاعات مهم منطقه، انهدام ماشین جنگی دشمن، تسلط بر منطقه حاج عمران و ایجاد تسهیلات لازم برای ادامه نبرد در منطقه آغاز نمود. در این عملیات، علاوه بر آزاد سازی چند ارتفاع و انهدام چندین تیپ و گردان دشمن، مقدار زیادی ادوات، سلاحهای سبک، نیمه سنگین و انواع خودرو، منهدم و مقداری نیز به غنیمت گرفته شد. تعداد کشته و زخمی دشمن نیز بیش از 2300 نفر و 185 اسیر بود.

3- بانو کوکب پور رنجبر در سال 1282 ش. در شیراز به دنیا آمد و از 16 سالگی به جمع آوری مستندات در روشهای تدریس علوم اسلامی پرداخت. وی، پس از اتمام تحصیلات خود به شغل معلمی تعلیمات دینی روی آورد و در اثنای تدریس در مدارس، اعراب گذاری و تصحیح نسخ قرآن چاپ پاکستان، هندوستان و دیگر کشورهای اسلامی را آغاز کرد. بانو پور رنجبر با تغییر روشهای تدریس قرآن و زیباسازی صفحات این کتاب آسمانی از سویی و ویراستاری و صفحه آرایی متن آموزشی و درک بصری راحت لغات از سوی دیگر تلاش نمود، تا آموزش قرآن را برای نونهالان و نوآموزان علوم دینی، ساده و آسانتر سازد. استاد پور رنجبر در 27 سالگی نابینا شد ولی با دیدن حضرت زهرا (س) در خواب، شفا یافت و عمر خود را وقف قرآن و علوم دینی کرد. ره آورد چهل و شش سال خدمت در مراکز دولتی و ملی ایشان، تأسیس مرکز آموزش کوکبیه است. ایشان از سالهای 1338 تا 1363 به منظور تدریس قرآن مجید، ساده ترین روش ممکن خودآموزی در شش جلد تحت عنوان خودآموز و روش تدریس قرائت مجید را تألیف نمود. خودآموز گفتگوی حسین و حسن، دیگر اثر این بانوی قرآنی است. خانم پوررنجبر به هنگام فوت، 88 سال داشت.

4- آیت الله حاج شیخ محمدرضا محقق تهرانی در سال 1291 ش. (1332 ق.) در تهران به دنیا آمد و پس از پشت سرگذاشتن دروس مقدمات و سطح در قم، راهی مشهد شد. وی در مشهد از دروس آیات عظام: میرزا هاشم قزوینی و حاج آقا حسین طباطبایی قمی و در تهران از محضر درس اخلاق و عرفان آیت الله محمد علی شاه آبادی استفاده برد. آیت الله محقق تهرانی پس از چندی در قم در درس حضرات آیات: سید صدرالدین صدر، سید محمد تقی خوانساری و سید محمد حجت کوه کمره ای شرکت جست و بر اندوخته های علمی خویش افزود. با ورود آیت الله بروجردی به قم در سال 1323، به مدت نُه سال در درس فقه و اصول ایشان حاضر شد و به مدارج بالای علمی دست یافت. این عالم فرزانه، سپس سالیانی در مشهد و تهران به تدریس، تألیف، تصنیف و ارشاد مردم پرداخت و منشأ خدماتی گردید. از ایشان آثار متعددی بر جای مانده که حقایق الفقه فی شرح شرایع الاسلام شامل یک دوره کامل فقه استدلالی در هفتاد جلد، یکی از آثار گرانبهای اوست. آیت الله محقق تهرانی سرانجام در 12 اسفند 1373 ش. برابر با دوم شوال 1415 ق. در هشتاد و دو سالگی، بدرود حیات گفت و به جوار رحمت حق شتافت.